Onschuld

Twee Afrikaanse sans-papiers lopen langs de zeehorizon. Ze zien een vrouw de zee inlopen en grijpen niet in. De één kan niet meer slapen uit schuldgevoel, de ander vindt een tas met geld aan een bushalte en ziet daarin een teken van God. Een blinde vrouw danst naakt in nachtclub De Blauwe Planeet. Zij ziet niets, de mannen zien haar wel. 

Een kinderloze vrouw vraagt iedereen om vergeving voor de misdaden van haar zoon. Een filosofe verbrandt haar boeken, slaat haar zwijgzame man dood en gelooft alleen nog in de onbetrouwbaarheid van de wereld. Een suikerzieke bejaarde vrouw trekt in bij haar dochter en schoonzoon om vervolgens al hun levensruimte in te nemen. Mensen ontmoeten elkaar en raken elkaar weer kwijt.

Dea Loher (1964) is een van de meest succesvolle hedendaagse Duitse auteurs. Haar stukken zijn veelvuldig bekroond en opgevoerd. In haar politieke en poëtische toneelteksten hoor je echo’s van Brecht, Beckett, Müller en vooral Fassbinder. Het vuil, de stad en de dood van Fassbinder begint met de aanwijzing: “op de maan, omdat die even onbewoonbaar is als de aarde, vooral de steden.” Onschuld zou met exact dezelfde aanwijzingen kunnen beginnen.

De pers was alvast lovend over deze voorstelling:

"Visueel is de voorstelling om door een ringetje te halen. In de scenografie van Stef Stessel zien de opeenvolgende taferelen er uit als prachtige stillevens. Onschuld is ook een streling voor het oor: het geluidsontwerp van de onovertroffen Kreng en Leen Diependaele accentueert de onderhuids spanning, de vervreemding en de weemoed van de groep aangespoelden." De Standaard

"De tragikomische taferelen werken erg verfrissend binnen de degelijke en erg tekstgerichte taal van de Roovers. Even verfrissend zijn de vijf gastacteurs waarmee De Roovers samen werken." Focus Knack