“Vroeger dacht ik: Philip Glass, dat is behang”

Pianist Kim Van den Brempt wijdt zich aan Philip Glass. Hij speelt etudes van de beroemde componist in combinatie met nieuwe stukken die vijf Belgische componisten voor hem hebben geschreven.

Vier MIVB-controleurs in fluojassen staan in een kring, hun hoofden naar elkaar gekeerd maar ze kijken elkaar niet aan, elk tuurt naar zijn eigen smartphone. Ze spelen een multiplayer versie van mens-erger-je-niet. Een vrouw met hoofddoek loert vanuit een ooghoek mee. Tram 55 kronkelt door de straten van Schaarbeek. Bij de halte Paviljoen stap ik uit en even later sta ik voor een groene metalen poort met daarop in sierlijke witte letters ‘Novanoïs’.

Interview - Ronald Verhaegen

“Ik ken Novanoïs al een jaar of vijf,” zegt pianist Kim Van den Brempt als ik hem op de binnenkoer ontmoet, “sinds ik mij hier heb ingeschreven voor een yogacursus.” Het is een oude Brusselse cinema die is omgeturnd tot hippe undergroundplek. “Een beetje verscholen, maar hier gebeurt van alles,” gaat Kim verder, “er is een cafetaria met podium en vleugelpiano, er zijn repetitielokalen en studio’s voor bands en er zijn ruimtes voor dans en yoga. En die yoga brengt me als vanzelf bij Moving Hands.”

Moving Hands is zijn project rond Philip Glass. Kim speelt etudes van de beroemde componist in combinatie met nieuwe stukken die vijf Belgische componisten voor hem hebben geschreven.

Maar wat is het verband met yoga?

“Toeval of niet, maar Philip Glass doet al zijn hele leven aan yoga (lacht). Glass is natuurlijk een bekende naam die al lang meegaat. Ik heb hem leren kennen toen ik twaalf was via de film Koyaanisqatsi, een cultfilm. En zijn internationale doorbraak. Glass heeft in de loop der jaren een gigantisch oeuvre opgebouwd met tientallen filmscores, opera’s en symfonieën, maar dat was mij grotendeels ontgaan."

"Drie jaar geleden heeft hij een boek met piano-etudes uitgebracht en toen heb ik hem pas écht leren kennen. Vroeger dacht ik: Philip Glass dat is behang, maar gaandeweg besefte ik, ook door het lezen van zijn autobiografie, dat hij een heel eigen taal heeft ontwikkeld die onderbouwd en gelaagd is, wat van hem een pionier en icoon maakt van de hedendaagse minimalistische muziek. Zo groeide het plan om zijn muziek op een podium te brengen.”

Dance voor piano

Hoe pak je dat aan? Iemand met zo’n oeuvre, ik neem aan dat je een invalshoek hebt gekozen?

“Juist. Film. Dat was mijn invalshoek. Ik stelde mij de vraag: wie ken ik in mijn omgeving die voor film schrijft? Ik heb dan vijf componisten gecontacteerd: Raf Keunen, Johan Hoogewijs, Tuur Florizoone, Reinhard Vanbergen en Brendan Jan Walsh. Allemaal mensen met wie ik al heb samengewerkt, op het podium of in de studio, mensen die ik al jaren ken. Vrienden. Ik vroeg hen om een stuk te schrijven in dialoog met de muziek van Philip Glass. Een persoonlijk stuk. Die insteek vonden ze interessant, want ze zeiden meteen ja, alle vijf. Zo’n vraag krijgen ze niet elke dag."

"Elk schreef vanuit zijn eigen achtergrond, wat het voor mij dan weer interessant maakt. Moving Hands wordt dan de dialoog tussen de vijf nieuwe stukken en enkele etudes van Philip Glass. Moving verwijst naar movie, film, bewegend beeld, maar moving betekent ook ontroerend. En hoe kan ik ontroeren? Door piano te spelen met mijn handen. Moving Hands, dus.”

Wie van de vijf bevriende componisten heeft je het meest verrast met zijn stuk?

“Brendan, een Belg geboren in Engeland, hij komt uit de dance scene, een heel onbekende wereld voor mij. Hij is erin geslaagd om de elementen beat, patroon en trance, waar nachtelijke dansmuziek op gebaseerd is, in zijn stuk te brengen zonder dat het dansmuziek is geworden. Heel verfrissend. Zo heeft iedereen wel zijn eigen bijdrage geleverd."

"Reinhard, die uit de popwereld komt (ex-Das Pop en producer van artiesten als The Van Jets, School is Cool en Lady Linn, red), heeft zich laten inspireren door het effect delay, vertraging. Hij zet dat puur akoestisch om in pianomuziek. Ik zou er zelf nooit op zijn gekomen en dat maakt het leuk voor mij.”

Weet je nog waarom je als kind piano bent beginnen spelen?

“Nee. Er stond een piano thuis en en zo lang ik me herinner heb ik daarop gespeeld. Eerst in het voorbij wandelen, een beetje voelen. Dan naar de academie in Leuven, jarenlang, en later naar het conservatorium in Brussel. Het voelt niet alsof ik bewust die keuzes hebt gemaakt. Piano spelen was een evidentie. Ik bleek er goed in te zijn en een aantal leerkrachten heeft mij dan onder de arm genomen. Je hebt onderweg mensen nodig die in jou geloven en gelukkig voor mij is dat gebeurd.”

Wanneer wist je: ik heb talent?

“Moeilijk te zeggen. Dat komt geleidelijk. Ik herinner me wel nog een rapport, ik had 96% en dacht: tiens, ik heb toch maar gewoon piano gespeeld?! Ik had meer een besef van evidentie dan van talent. Ik ben enig kind en de piano is altijd een trouwe compagnon de route geweest. Ik kon er heel veel in kwijt. Emoties, maar ook gedachten en ideeën. Zo kreeg ik een relatie met mijn instrument, één op één, een relatie waar niemand anders zaken mee had.”

Terug naar Philip Glass. Hij is van opleiding fluitist en legde zich later toe op piano, waardoor hij een eigenzinnige, wat begrensde stijl heeft. Jij bent een klassiek geschoolde, virtuoze pianist. Gek dat je net hem uitkiest, niet?

“Voor mij is het een synthese. Met Philip Glass komt er een aantal werelden samen voor mij. Het begeleiden van zangers met romantische muziek en het spelen van hedendaagse avant-garde. Ik heb beide gedaan, maar afzonderlijk. Nu worden die verenigd in dit project, Moving Hands. Het is de volgende stap voor mij.”

Kim Van den Brempt speelt Moving Hands op zondag 24 oktober om 11u.