Davis Freeman: "Mensen vinden het soms moeilijk te geloven dat alles wat ik zeg waargebeurd is"

De in Brussel gevestigde Amerikaanse performancekunstenaar Davis Freeman brengt met zijn collectief Random Scream documentair getint werk dat allerlei vormen aanneemt, van dansvoorstellingen tot installaties en performances. Tijdens KIEM deelt hij de vertelling Do my mouth, die tegelijk aan een stand-up comedy show, een Ted Talk en een familiealbum doet denken.

door Phéline Thierens

Aan het begin van deze persoonlijke maar allesbehalve sentimentele voorstelling, belooft Davis dat het “geen depressieve show” wordt. Wat mogen we dan wel verwachten? In welke mate onderscheidt Do my mouth zich van een Ted Talk en welke lessen trekt hij uit zijn verleden?

Davis “De belangrijkste les die ik van mijn voorouders leerde, is dat we ons verleden best niet herhalen. Ik vind dat we ons verleden in de ogen moeten durven kijken en aanvaarden, om er daarna los van te kunnen van komen. Soms leer je tot je grote verwondering ook pas veel later over een stuk van je eigen verleden. Mijn voorouders aan de kant van mijn vaders familie in Georgië bijvoorbeeld: die waren heel duister en erg racistisch. Mijn opa was zelfs lid van de extreemrechtse en gewelddadige KKK-beweging. Ik ben blij dat ik intussen een strategie heb uitgedokterd om met die kant van mijn familiaal verleden om te gaan.”

Welke strategie is dat?

Davis “Therapie is een gekend toevluchtsoord, maar theater of performance kunnen dat even goed zijn. Via mijn persoonlijke verhalen raak ik aan grotere thema's die iedereen wel eens bezighouden. Vanwaar kom ik? Wat heb ik al gedaan of bereikt in het leven? Mijn ervaringen kunnen die van gelijk wie zijn. En terwijl ik mijn geschiedenis vertel, is er ruimte voor het publiek om stil te staan bij hun eigen geschiedenis. Do my mouth is een tocht met vele stops.”

"Misschien is dit wel hoe Ted Talks zouden kunnen evolueren"

Is je toekomstvisie veranderd na het maken van deze voorstelling?

Davis “Tijdens het maakproces is mijn blik op de toekomst zeker geëvolueerd. Die hele periode was eigenlijk meer een leerproces. Het idee voor de voorstelling kwam er na het confronterend verlies van mijn beste vriend. Ik was tegelijk kwaad en verdrietig en wist die emoties eerst niet goed te kanaliseren. Maar zoals steeds bleek dat tijd alle wonden heelt. De wereld is ook al donker genoeg: daartegenover zet ik in deze performance met plezier wat hoop.”

Op welke manier overstijgt Do my mouth een doorsnee Ted Talk?

Davis “De voorstelling is niet zo formeel als een Ted Talk. We doen ook beroep op een aantal klassieke theaterelementen, zoals reenactments van bepaalde anekdotes, licht, muziek en beeld. Misschien is dit wel hoe Ted Talks zouden kunnen evolueren, een nieuwe vorm.”

Hoe koos je de beelden die worden geprojecteerd?

Davis “Voor de trip waarop ik de kijkers meeneem, wilde ik een onverwacht maar duidelijk referentiekader meegeven. Enige vorm van herkenbaarheid, iets waaraan ze zich kunnen spiegelen, waardoor ze dichter bij de voorstelling betrokken worden. Dus ging ik grasduinen in oude dozen vol familiefoto’s van zowel moeders als vaders kant. Een ander deel van de foto’s nam ik zelf tijdens het samenwerken met visueel ontwerper Sam Vanoverschelde.”

Hoe reageert het publiek op deze eerlijke en intieme vertelling?

Davis “Ik vind soms dat toeschouwers met mijn verhalen omgaan alsof het geheel een surrealistisch stukje film is. Mensen vinden het soms moeilijk te geloven dat alles wat ik zeg waargebeurd is. Ik vertel mijn eigen verhalen, doe bekentenissen, deel bepaalde momenten waarop ik faalde en vooral: ik stel mezelf kwetsbaar op.”

“Ik denk dat mensen zich daarin herkennen en daarom verbinding met mijn verhalen voelen. Misschien denken ze wel: als hij zich kan openstellen en een kwetsbare kant kan tonen, kan ik misschien ook wel een stap in die richting zetten.”

Do my mouth van Davis Freeman / Random Scream is te zien op KIEM op zaterdag 11 juni om 20:30