Scholen

Verschillende zachte, knuffelbare, kleurrijke figuren bewegen over het podium. Het ganse publiek, jong en oud, breit mee aan het verhaal. Want wie dacht stilletjes op z’n stoel te blijven zitten, is hier aan het verkeerde adres.

Raak de wollige objecten en personages dus zeker even aan. Zo voel je hoe de roze draad van Collectief Elan(d) verschillende generaties in beweging brengt, met elkaar verbindt en uiteindelijk zelfs aan mekaar knoopt. 

Duizenden vuurvliegjes in de bomen gaan tezamen aan en uit. Twee mensen, ver van elkaar, maken op hetzelfde moment exact hetzelfde mee. Synchroniciteit bezorgt ons soms een magisch gevoel. 
 
Het woord ‘toeval’ heeft dan ook ontelbare betekenissen. Die heffen elkaar soms op, tot er enkel leegte overblijft. Kurt Demey en Joris Vanvinckenroye dagen het toeval uit. Je komt terecht in een cross-over van theater, muziek en mentalisme. Daar stapelen de toevalligheden zich op en leiden ze tot een magische ervaring. Toch houden de toeschouwers de touwtjes in handen terwijl ze in een carrousel van onmogelijk toeval terechtkomen. 
 
Ondertussen staat het hoofdpersonage voor een dilemma: laat hij het toeval gewoon geschieden … of blijft hij de situatie onvermijdelijk manipuleren? 

Talloze economische principes domineren onze wereld. Daardoor maken we alles zo goedkoop en efficiënt mogelijk. Als antwoord daarop ontsloeg Ugo Dehaes ál zijn dansers… Die wil hij vervangen door robots. In zijn kelder onderzoekt hij hoe hij die robots zelf kan kweken en trainen. Zijn robots worden geboren uit gekke cocons. Daarna kruipen ze over tafel als vreemde rupsen. Sommigen krijgen haar, anderen trippelen rond als kleine hondjes.  

Via artificiële intelligentie laat Ugo Dehaes zijn robots een dansvoorstelling bedenken. Daardoor valt ook zijn job als choreograaf weg. Zo probeert Simple Machines de mens uit het creatieproces te filteren. En zo werpt het misschien wel een blik op de toekomst…  

Na afloop mag het publiek de robots zelf nieuwe woorden en bewegingen aanleren in de Installatie Arena, die deel uitmaakt van het decor van Simple Machines.

De tijd vliegt. Hij heelt alle wonden. En brengt raad. Maar klopt dat wel? Kan tijd vliegen? En waar vliegt 'ie dan naartoe? Kan tijd mijn wonden helen? Dus is tijd dan ook een dokter? Dat komt goed van pas! Wat als de tijd op is? Kan die terug aangevuld worden of is het dan écht gedaan? Wat als je De Tijd zou tegenkomen? Wat zou je dan vragen?

Kind heeft veel vragen en geen enkele volwassene heeft antwoorden. Wanneer Kind zich opsluit komt 'ie Tijd tegen en raken de twee in gesprek. Het is geen gemakkelijk gesprek… want het gaat over het leven. Maar als je de tijd neemt, kom je samen tot oplossingen. Of niet, want niet alles kan gefikst worden. 

Is liegen niet gewoon je fantasie die opborrelt? Is het geen machine tegen saaiheid? Een manier om niet langer verdrietig of bang te zijn? Kortom: is liegen geen… superkracht? 
  
Begeleid door livemuziek ontdekken drie jonge spelers wat liegen is. Wat je er allemaal mee kan doen. En hoe je er ook in kan verdwalen. In de zaal staat een groot springkasteel. Dat groeit bij elke leugen die wordt verteld… tot het kasteel plots uiteenspat. 

LIEGEN is een spannend, grappig verhaal. Een ode aan de fantasie. Een voorstelling die als een kleine achtbaan door je buik roetsjt.

Deze woordeloze voorstelling neemt je mee op een dromerige trip die je zelf mag invullen. Met slijm en een rietje. Of net niet. 

Het decor kraakt en schuurt over de scène. Met touwen en katrollen tovert het de ene na de andere plek tevoorschijn. Ben ik hier al geweest? Is het een donker kasteel? Is het een lange gang? Een lege danszaal waarvan de deur net openzwaait? Het hol van de vos? Een kleine tuin? Een groene ijskamer vol sneeuw? Of is het slijm? Het lijkt wel of alle levende wezens van het toneel verdwenen zijn… of toch niet? 

Na de break-up met haar lief ontdekt Lulu een zwart gat op de plek waar haar maag vroeger zat. Het is amper zo groot als een tennisbal, maar het zuigt alles op. Álles. Zelfs de herinneringen aan haar grijze hamster Crispy en de lessen van haar Spaanse leerkracht Nederlands zijn verdwenen.

Toch moet ze nog steeds opstaan. Ontbijten met haar slaperige alienvader. Getuige zijn van de dagelijkse horrorshow die haar ‘school’ moet voorstellen. Alles gaat gewoon door, terwijl Lulu niets liever wil dan de tijd terugspoelen.

INFINITY FOREVER probeert vat te krijgen op het moment waarop woorden tekortschieten. Op een – om het met een veel te groot gevoel te beschrijven – gebroken hart. 

MORTEL vertelt het verhaal van twee identieke tweelingbroers die elkaar dreigen te verliezen in hun zoektocht naar hun eigenheid en uniciteit. In de schemerzone tussen goed en kwaad komt hun onafscheidelijke band op losse schroeven te staan.

Onze wereld staat in brand. Toch gaat het vlammetje van alsmaar meer mensen even uit. Iedereen kent wel iemand die er ‘even uit’ is. Maar hoe spreken we daarover met een jonger publiek? Weet iedereen wel wat ‘burn-out’ betekent? En hoe kunnen we de zakelijke taal waarmee we over burn-out spreken begrijpelijk maken? 

Want niet alleen volwassenen leven in deze ‘burn-outwereld’. Kinderen doen dat ook. En misschien kunnen zij volwassenen die met problemen kampen wel helpen. 

Eleonore Van Godtsenhoven en Linde Carrijn maken burn-out bespreekbaar. Ze betreden het podium met drie jonge talentvolle acteurs, in een futuristisch decor van Eva Demulder en Louis Verlinde en op het geluid van Dijf Sanders. Het resultaat is een knappe, soms humoristische jeugdvoorstelling die het publiek laat meevoelen. 

Maar wat als we ons van die angsten konden bevrijden? Wat als we ze gewoon opbranden? Niet om ze voorgoed uit te vegen… want ze zullen altijd deel uitmaken van ons leven. Maar om ze te aanvaarden. Om ze te temmen. Om ze in het belachelijke te trekken… en ons er zo los van te maken.

Sébastien Wojdan, jongleur en circustalent, stapt alleen op het podium. Daar schotelt hij zichzelf een reeks fysieke uitdagingen voor. Zo wil hij komaf maken met zijn lichamelijke obsessies. 

Zijn uitdagingen zijn soms dwaas en dolkomisch. Af en toe doen ze je ook huiveren en maken ze je zelfs wat misselijk. Elke beweging, klein of groot, is een onverwachtse actie. B L A N C combineert sierlijke gratie en subtiliteit met zweet en ruwheid. Zo maakt de voorstelling een circussprong naar de diepste krochten van de menselijke ziel. 

Double You is een sociaal experiment rond grenzen en identiteit. Iedereen is drummer, iedereen is acrobaat en iedereen is welkom. Zo beleeft elke toeschouwer deze grensoverschrijdende circusvoorstelling op een andere manier. Ben je klaar om jouw ‘FOMO’ te overwinnen?

Net zoals tijdens de succeseditie van vorig jaar staat het parcours in het teken van James Ensor. Theatermaker, lichtdesigner en scenograaf Michiel Soete, costumière Leentje Kerremans en scenograaf Sam Declercq inspireerden zich op de bekende ets De Baden van Oostende en het schilderij Badkoets op het strand. Ze gaven het speelparadijs een waanzinnige upgrade. Daardoor ziet het er deze keer nóg vrolijker, dromeriger en fleuriger uit.

Verwacht je dus aan een wereld vol zachte zeegolven, uitbundige kostuums, knotsgekke souvenirs, bizarre vissen, magische schelpen en verrassende strandcabines. Daar vorm je samen met de andere deelnemers een levend schilderij.