Kim Noble: “Dit is mijn versie van kattenfilmpjes delen”

Kim Noble is een Engelse cultartiest en comedian. Hij choqueert. Hij wijkt af van de norm. Hij leidt een leven waarin waarin hij zichzelf teistert voor ons vermaak. Daar komen voorstellingen van. Kim Noble won een belangrijke theaterprijs in Engeland. Hij woonde in een riool en in een boom.

Kim “Ik ben een comedian die geen comedy maakt, een filmregisseur die nog nooit een film afleverde, een schrijver die nog nooit een boek publiceerde, een kunstenaar die nooit uitgenodigd wordt voor een expositie en een theatermaker die het haat om op scène te staan. Dus, ik weet echt niet wat ik ben. Ik heb eigenlijk ook niets of niemand. Ik heb een dode vos die ik op straat vond en waar ik oprecht liefde voor voel. Ik huil en praat over mijn verdriet tegen een made in een bokaal. Hoe zielig is dat? Oké, ik flm het en gebruik het, for art’s sake. Maar het is niet dat ik na de show een vrouw en kinderen heb om naar terug te keren. Fucking hell, wat zit ik hier te zeuren!”

Lullaby for Scavengers heet zijn nieuwe voorstelling. In het Nederlands: Slaapliedje voor Aaseters.

Kim “Ik vertrek nooit vanuit het idee: ik ga een theatershow maken. Alleen al de gedachte om zo te moeten werken, maakt me misselijk. Nee, ik doe gewoon dingen, beleef dingen en beetje bij beetje blijkt dat in een voorstelling uit te monden. Maar er is nooit een masterplan. Toen ik samenleefde met vossen had ik helemaal niet bedacht dat ze deel zouden worden van het stuk. Het leek me gewoon interessant om te doen.”

Aaseters eten dode dieren. Kim Noble speelt in dit stuk met een vos en een boze dode eekhoorn. De boze dode eekhoorn kan praten. Het stuk is vrij grappig. Het gaat over grote gevoelens. Bijvoorbeeld over onze angst voor eenzaamheid.

Kim “Ik deel mijn eenzaamheid wel met mensen, maar ik maak me niet de illusie dat we daar samen minder eenzaam van worden. Ik heb er jaren over gedaan om alleen te kunnen zijn. Ik weet nu: ik ben niet onvriendelijk, maar asociaal. Dat is de paradox van eenzaamheid. Ik verlang wanhopig naar contact en de eenzaamheid vreet aan mijn ingewanden. Maar ik mag er niet aan denken dat iemand me uitnodigt voor een feestje op zaterdagavond, want dan zit ik liever op mijn eentje in mijn stamkroeg met een glas wijn te tekenen in mijn notitieboekje.”

Maar ook over onze wensen en dromen.

Kim “Mijn materiaal is moreel ambigu. Hoewel ik vind dat Lullaby for Scavengers behoorlijk braaf is. Zeker vergeleken met mijn vorige voorstellingen, You are not alone en Kim Noble will die. Dit keer geef ik niet het telefoonnummer van mijn ex met de vraag haar kwade berichten te sturen, ik zou dat ook nooit meer opnieuw doen. Ik heb nu ook geen gat in de muur geboord om de geluiden van mijn neukende buren op te nemen. Oké, als je daarvoor een gat boort, ben je psychisch ziek. Maar het onderscheid tussen psychisch ziek en artistiek creatief is soms moeilijk te maken.”

Het stuk is ontwikkeld bij Campo in Gent, waar Kim een resident is. Met muziek van de broers Dewaele van Soulwax.

David Dewaele “Pol Heyvaert, de dramaturg met wie Kim Noble het stuk maakt, is al twintig jaar één van onze beste vrienden. Pakweg vijf jaar geleden heeft hij ons aan elkaar voorgesteld, en bij Campo in Gent hadden we ook al zijn vorige voorstelling gezien. Die was… insane. Wij waren al fans, met andere woorden. Toen de vraag kwam of we wilden meedenken over muziek voor het derde deel van zijn trilogie, hebben we niet getwijfeld. Noble heeft zelf aanzetten gegeven. Het gaat vaak om bestaande muziek die wij vervangen of compleet versneden en opgefuckt hebben. De flow van het stuk onderstrepen: dat was de bedoeling.”

De voorstellingen van Kim zitten vol humor, maar daar denkt de eekhoorn anders over. De voorstellingen gaan ook over serieuze zaken. Zoals de dood en vriendschap.

Kim ‘Ik deel mijn pijn. Ik zeg niet dat het therapeutisch is, dat niet, maar ik kan er zo wel iets anders van maken. De pijn gaat daarmee niet weg, maar krijgt een tweede betekenis. Het is mijn instinct om het te tonen. En dat is niet zo heel anders dan wat we allemaal heelder dagen doen op onze smartphones. Dit is mijn versie van kattenfilmpjes delen. En om liefde vragen. Het is zoals dat citaat van Janis Joplin: On stage, I make love to 25.000 different people, then I go home alone.”

Kim staat op zaterdag 18 februari in De Grote Post.

Dit stuk is gebaseerd op een interview met Kim Noble door Ann-Sofie Dekeyser (De Standaard) en een interview met David Dewaele door Jurgen Beckers (HUMO).