ARIAH LESTER: "Ik wil een superster worden"
De jonge Lester Arias uit Venezuela stak de Atlantische Oceaan over om in Nederland ARIAH LESTER te worden. Een theatermaker waar de kleuren vanaf spatten. Onder het vederdek: een spiegelhart dat de reis van zijn leven reflecteert en waarmee hij mensen wil inspireren. In zijn nieuwe voorstelling VIAJERO DEL AMOR [A Lover’s Journey] vraagt ARIAH LESTER zich af: “Is het een illusie dat een man als ik de wereld kan veranderen?”
Interview - Ronald Verhaegen
© Bart Grietens
Wanneer is de reis begonnen voor jou?
A.L.: “Bij mijn geboorte (glimlacht). De voorstelling gaat over trans-Atlantische migratie, maar eigenlijk gaat het dieper en gaat het over de reis van een ziel. Over gaan waar je naartoe moet gaan om je droom te verwezenlijken, om je passie te volgen. En voor sommigen onder ons is dat nu eenmaal makkelijker dan voor anderen. De omstandigheden waarin we op de wereld komen en onze opvoeding bepalen hoe onze reis er gaat uitzien.”
“Ieder van ons maakt zo’n reis en ik onderzoek hoe we elkaar beïnvloeden met onze individuele reizen. Wat ontstaat er wanneer we elkaar kruisen? Het is belangrijk voor mij om te beseffen dat veel mensen onderweg zijn en dat ik, met de weg die ik al heb afgelegd, de jaren van worstelen en dromen najagen, anderen kan helpen of ondersteunen met mijn verhaal.”
Heb je voor ogen wie je wil helpen of inspireren met je verhaal?
A.L.: “Dat is paradoxaal. Want deze voorstelling is bedoeld voor mensen uit Venezuela. Migranten, op zoek of gevlucht. Maar het is duidelijk dat die mensen niet degenen zijn die in de zaal zitten tijdens mijn voorstelling. Anderzijds, inspiratie is voor iedereen. We kunnen allemaal iets vinden in het verhaal van een ander.”
“Ik hoop dat ik mensen kan raken met deze voorstelling en dat ze gaan nadenken over hoe belangrijk het is om anderen te helpen en om dankbaar te zijn voor alles wat we hebben. Mensen die alles hebben, klagen zoveel. Dat is vervelend (lacht).”
“Ik bekijk het dag per dag”
Wat is de droom die je najaagt?
A.L. (snel): “Ik wil een superster worden en rijk genoeg zijn om een stichting op te starten die mensen ondersteunt die net zo’n reis willen maken als ik. Want geld is cruciaal. Ik had geen geld, dat was mijn grootste obstakel. Het bedrag dat ik moest betalen om van Caracas naar Amsterdam te gaan voor de opleiding die ik wilde volgen was ongelooflijk hoog voor mij. Onoverkomelijk hoog, eerder. Ik had nooit van zo’n bedrag gehoord.”
“Het kostte mij drie jaar van noest werken en sparen om de oversteek te kunnen maken. Ik werd dan aanvaard op de school in Amsterdam en moest vervolgens een baantje in het zwart erbij nemen. Als inwijkeling uit Zuid-Amerika kon ik niet aan de slag in het legale circuit. Ik mocht officieel maar een paar uur per week werken, te weinig om in mijn onderhoud te voorzien. Dat waren erg stresserende jaren.”
Je koos voor een opleiding in Amsterdam en daar woon en werk je nu. Is Amsterdam je definitieve doel of eerder een stepping stone naar weer ergens anders?
A.L.: “Dat weet ik niet. Ik bekijk het dag per dag. Het voelt aan als de juiste plek op het juiste moment. Dat is helder voor mij.”
(lees verder onder de trailer)
Je kiest met Viajero del amor voor de vorm van een pop-opera.
A.L.: “Ik kom uit een klassieke toneelopleiding. Daarna deed ik moderne dans en conceptueel theater, spoken word en zo. Heel ingewikkeld. Ik werd het beu. Het paste niet bij wie ik ben. Maar tegelijk was het wel deel van mijn traject. Ik kies voor de vorm van een pop-opera omdat er muziek in zit en omdat die vorm recht naar het hart gaat.”
“Sommige artiesten kiezen voor moeilijke, ontoegankelijke vormen om kunst te maken. Ze zijn geprivilegieerd. Ze wentelen zich in hun kleine bubbel van gelijkgestemden, elkaar masturberend over complexe concepten. Daar word ik moe van. Ik wil gewoon die Latin music performer zijn die tot ieders hart kan spreken. Ik wil dat mijn grootmoeder naar de show kan komen. Maar tegelijk merk ik dat mensen uit de underground toch ook fan zijn van mijn werk.”
Hoe schrijf je de muziek?
A.L.: “Ik laat me leiden door mijn gevoel. Soms begin ik met een motiefje en werk ik dat helemaal uit. Soms begin ik met iets dat ik wil vertellen en zoek ik daar de juiste klanken bij. Het wisselt. Maar, ook hier weer, de essentie is het hart.”
© Bart Grietens
Wat meteen opvalt zijn de werkelijk oogverblindende kostuums.
A.L.: “Dank je. Normaal gezien ontwerp ik de kostuums voor mijn shows. Maar omdat deze show zo groots is, en ik dus niet alles zelf kon doen, heb ik een designer aan boord gehaald, Teun Seuren. Het is zijn werk. Al heb ik wel mee beslist over het kleurenpallet en heb ik hem ook thematisch op weg gezet. Het moest draaien rond water en vloeibaarheid. En volksdansen. Ook het decor heeft die insteek. Alles moest mooi blenden samen. En da’s goed gelukt.”
“Van mijn pijn maak ik kunst”
Je noemt je voorstelling een geschenk voor de wereld.
A.L. (lacht): Ja, soms zeg ik dingen die wat uitdagend zijn voor egocentrische mensen. Wanneer je ontkoppeld bent van je hart en tegelijk egocentrisch van nature, zal zo’n zin van mij je doen steigeren. Zo van: wie denkt die man wel dat hij is? Maar wanneer je wel een innerlijke connectie hebt met je hart, zal je zien dat we allemaal een geschenk hebben om te geven.”
“Vaak is er de illusie dat je niets hebt te bieden aan de wereld. Dat één mens te klein is. Maar zo werkt het niet. Als ik erin slaag om iets te veranderen bij één persoon, dan verander ik de wereld.”
“Het geschenk dat ik de wereld kan geven is mezelf zijn. Honderd procent en authentiek. Ik geloof diep en oprecht in wat ik doe, in mijn verhaal, ondanks alle obstakels en pijn. Sterker nog: van mijn pijn maak ik kunst.”
Het woord connectie viel al enkele keren. Je hebt een goede connectie met Oostende en dan vooral met een zekere Mireille. Wie is zij?
A.L.: “Mireille is geweldig! (lacht). We hebben elkaar ontmoet na een voorstelling van mij op TAZ in 2018, waar ik als jonge maker stond. Ik speelde met hoge hakken en make-up voor een oud en blank publiek. Ik was bang, maar de reacties waren heel warm. Zo was er een vrouw uit Oostende die me achteraf in de armen viel van ontroering. Dat was Mireille. We werden instant vrienden.”
“Mensen uit de theaterwereld zijn soms zo saai (zucht). Maar Mireille is opwindend. Een heel creatieve, open en wonderlijke vrouw. Als ik in Oostende ben, logeer ik bij haar en maken we plezier. Ze maakt ook voortdurend promotie voor mij online, al heeft ze niet echt een idee hoe PR werkt (lacht).”
